Με αφορμή το πολυσυζητημένο και καθηλωτικό ντοκιμαντέρ που παραμένει μέχρι και σήμερα στην κορυφή του Netflix, με τίτλο «Πολεμικά πλοία – Κόλαση στη θάλασσα» το kolafos.gr κάνει γνωστά στους λάτρεις των ταινιών και της ιστορίας, κάποια από τα γεγονότα της συναρπαστικής σειράς, ενώ παράλληλα φέρνει στην επιφάνεια μερικά από τα πιο σημαντικά ναυτικά πολεμικά πλοία που φτιάχτηκαν ποτέ!
Το συναρπαστικό αυτό ντοκιμαντέρ, μελετά τα θωρηκτά, τα υποβρύχια και τα αεροπλανοφόρα που άλλαξαν την ιστορία του σύγχρονου πολέμου. Ωστόσο μέσα από τα επεισόδια μαθαίνουμε για τους οραματιστές και τις επαναστατικές ιδέες τους που οδήγησαν στην κατασκευή αυτών των φονικών μηχανών.
Για να κερδίσουν στην κούρσα των εξοπλισμών μηχανικοί και ναυτικοί δουλεύουν μέρα-νύχτα πάνω σε νέες τεχνολογίες και τακτικές για να δημιουργήσουν ατσάλινες πολεμικές μηχανές τόσο γρήγορες και θανατηφόρες που θα τους επιτρέψουν να κυριαρχήσουν στη θαλάσσα. Μέχρι τότε το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό αναπτύχθηκε σε τέτοιους ρυθμούς όπου του επέτρεψαν να παραμείνει για αρκετό καιρό ο μεγαλύτερος στόλος του κόσμου.
Το 1906 το Βρετανικό ναυτικό έφτιαξε το μεγαλύτερο πολεμικό πλοίο που είχε κατασκευαστεί μέχρι τότε, με ονομασία «Ντρέντνωτ», ανατρέποντας τους κανόνες του ναυτικού παιχνιδιού. Έχοντας 10 κανόνια μεγάλου διαμετρήματος του έδινε την δυνατότητα να ρίχνει τα διπλάσια βλήματα απ’ όσα μπορεί να ανταποδώσει ο εχθρός. Επιπλέον περιβάλλονταν από χοντρή θωράκιση (ατσάλι) προστατεύοντας με αυτόν τον τρόπο την «καρδιά» του σκάφους.
(Εικόνα από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια)
Την περίοδο από το 1915 και μετά, έκαναν την εμφάνισή τους τα γερμανικά υποβρύχια (που δεν είχαν δοκιμαστεί ως τότε), τα καταδρομικά της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά και τα πρωτοπόρα αεροπλανοφόρα που θεωρούσαν το κλειδί της κυριαρχίας. Η Γερμανία με σκοπό να κρατήσει τις ισορροπίες αλλά και να βγει νικήτρια, το Τρίτο Ράιχ αρχίζει να χτίζει έναν νέο στόλο με ισχυρά θωρηκτά που συμβολίζουν την δύναμή της. Ατσάλινα τέρατα που εστιάζουν σε μια νέα τεχνολογία αιχμής όπου η θωράκιση συγκολλάται αντί να καρφώνεται. Αυτή η επαναστατική μέθοδος είχε ως αποτέλεσμα να εξοικονομήσει έως και το 20% του βάρους σε σχέση με τα παλαιότερα σκάφη. Ελαφρύτερα άρα ταχύτερα. Και αυτή ήταν μόνο η αρχή! Το 1938 η Γερμανία αποκαλύπτει ένα κολοσσιαίο κατασκευαστικό σχέδιο. Πάνω από 400 σκάφη έπρεπε να χτιστούν σε διάστημα 8 ετών. Το ονόμασαν «Σχέδιο Ζ».
Αρχικά στο «Σχέδιο Ζ» κατασκευάστηκαν δύο υπερθωρηκτά τύπου Μπίσμαρκ και Τίρπιτς, που αποτελούσαν τα πρώτα σκάφη του σχεδίου. Με μήκος 251 μέτρα το Μπίσμαρκ ήταν το μεγαλύτερο θωρηκτό που είχε φτιαχτεί πότε στην Ευρώπη. Ως το 1939 το «Σχέδιο Ζ» είχε ολοκληρωθεί κατά το 20% όπου ήταν αρκετό για να ηχήσουν τα τύμπανα του πολέμου, όπου η Βέρμαχτ κατέκτησε την Πολωνία, μετά την Δανία και την Νορβηγία.
Στο διάστημα που ακολούθησε το Μπίσμαρκ χάθηκε σε μάχη, με αποτέλεσμα να αναγκάσει τους Γερμανούς να επαναφέρουν τα υποβρύχια και να ξεκινήσουν και πάλι τις πιο αποτελεσματικές και αιματηρές επιθέσεις έως τότε. Το 1942 οι επιθέσεις από τα Γερμανικά υποβρύχια κυριαρχούσαν, αλλά όλα άλλαξαν τον Νοέμβριο όταν η μεγάλη Βρετανία εφεύρει ένα νέο φονικό όπλο τον «Σκαντζόχοιρο», τον εκτοξευτή βομβίδων, που έριχνε με μιας 24 βλήματα. Οι βομβίδες εκπυρσοκροτούσαν μόλις άγγιζαν το κήτος του υποβρυχίου. Η πρώτη δοκιμή το όπλου κλόνισε τα γερμανικά υποβρύχια, με τον Μάιο του 1943 να γίνεται μακελειό. Το 25% των υποβρυχίων καταστράφηκαν με αποτέλεσμα η γερμανική διοίκηση να τερματίσει τις υποβρύχιες επιχειρήσεις στον Βόριο Ατλαντικό.
Στις 16 Ιουλίου 1945 η Αμερικανοί άλλαξαν τον κόσμο και τον ναυτικό πόλεμο για πάντα. Κατασκεύασαν ένα όπλο τόσο καταστροφικό όπου όμοιό του δεν υπήρχε. Την πρώτη ατομική βόμβα. Με σκοπό να σκορπίσει τον θάνατο αλλά και να αναδείξει την δύναμη της χώρας, στις 6 Αυγούστου του 1945, αυτή καταστρέφει την Χιροσίμα, στην Ιαπωνία και η δεύτερη ακολούθησε στο Ναγκασάκι. (Να σημειωθεί ότι υπήρχε πόλεμος ανάμεσα στην Ιαπωνία και την Αμερική με τις δύο υπερδυνάμεις να είχαν συγκρουστεί ξανά στο παρελθόν μετρώντας τεράστιες απώλειες, χωρίς βέβαια να συγκρίνονται με αυτής της Χιροσίμας).
Από το 1951 το Αμερικανικό ναυτικό ήρθε για να ταράξει ξανά τα νερά με ένα επαναστατικό σύστημα, το υποβρύχιο δίκτυο καλωδίων και μικροφώνων για τον εντοπισμό Σοβιετικών υποβρυχίων. Είναι το SOSUS (Σύστημα Ηχητικής Παρακολούθησης) ενώ ταυτόχρονα το 1955 οι ΗΠΑ θέτουν πρώτοι σε λειτουργία το «Ναυτίλος», ένα πυρηνικό υποβρύχιο, το πρώτο που μπορούσε να μείνει επαόριστον μέσα στο νερό. Έτσι με τους Αμερικανούς να καθιστούν αδύνατον σε κάποιον να εντοπίσει τα υποβρύχια τους με πυρηνικούς πυραύλους, η Σοβιετική ένωση χρειαζόταν κάτι επαναστατικό στα χέρια της. Και αυτό έκανε!
Ήταν τα πλοία του Σχεδίου 675, η πρώτη γενιά με πυραύλους κρουζ οι οποίοι πλέον μπορούσαν να χτυπήσουν την Ουάσιγκτον από την θάλασσα. Οι ΗΠΑ συνεχίζοντας να επενδύουν στο «πυρηνικό μέλλον», ξόδεψαν περίπου μισό δις δολάρια για την ανάπτυξη του πρώτου πυρηνικού αεροπλανοφόρου, το Εντερπράιζ. Είχε πλάτος 78 μ. και μήκος 342 μ. με τελική ταχύτητα τα 62 χιλ. την ώρα. Όμως δεν σταμάτησαν εκεί, αφού το 1975 θέτουν σε λειτουργία πυρηνικά αεροπλανοφόρα δεύτερης γενιάς, με την Σοβιετική ένωση να ακολουθεί την κούρσα της κατά των ΗΠΑ χωρίς φυσικά να μπορούν να βγουν νικητές.
Ωστόσο αυτό σύντομα άλλαξε, αφού η Σοβιετική ένωση το διάστημα 1979 – 1987 κατασκευάζει ένα νέο υποβρύχιο το 667BDR ένα από τα πιο προηγμένα εκείνης της εποχής, κουβαλώντας 16 πυραύλους, έκαστος με 7 πυρηνικές κεφαλές καθώς και το θωρηκτό Κίροφ. Ένας ατσάλινος γίγαντας μήκους 250 μέτρων με στόχο να προκαλέσει πανικό στις ΗΠΑ. Το Κίροφ εξοπλισμένο με τέτοια δύναμη πυρηνικών αλλά και αντιαεροπορικών πυραύλων μπορούσε να εξοντώσει ολόκληρο στόλο. Ως άμυνά του είχε τους αντιαεροπορικούς και αντιυποβρύχιους πυραύλους, προκαλώντας τρόμο στις ΗΠΑ αφού δεν είχαν τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί μαζί του.
Από την δεκαετία του 70 το Αμερικανικό ναυτικό θέλοντας να «σταματήσει» το Κίροφ προχώρησε στον εκσυγχρονισμό στην κλάση Αϊόβα με τρομερά όπλα. Τους Αμερικανικούς πυραύλους Τόμαχοκ. Όπως οι πύραυλοι του Κίροφ έτσι και οι Τόμαχοκ μπορούσαν να μεταφέρουν συμβατικές ή πυρηνικές κεφαλές, με τους οποίους έφεραν την «ειρήνη» αφού με τον συνεχή εκσυγχρονισμό και την τεχνολογία ώθησαν την Σοβιετική ένωση σε δαπάνες τόσο μεγάλες που στο τέλος χρεοκόπησε και το μεγαλείο του στόλου της «τελείωσε» με τον πιο άδοξο τρόπο.
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του παρόντος άρθρου, χωρίς αναφορά, με ενεργό σύνδεσμο (link) kolafos.gr